Πρόσφατα άκουσα μια περιγραφή της Κρήτης, που δεν είχα φανταστεί μέχρι σήμερα: «Το καλοκαίρι η Κρήτη είναι ξανθιά, το χειμώνα όμως αλλάζει».
Ξανθιά η Κρήτη το καλοκαίρι γιατί οι βροχές είναι ανύπαρκτες, ο ήλιος καυτός και τα κίτρινο της ξερής βλάστησης κυριαρχεί παντού.
Όσοι ζουν στην Κρήτη ή την επισκέφτηκαν τον φθινόπωρο, ξέρουν καλά ότι η Κρήτη μεταμορφώνεται.
Το πράσινο χαλί που σχηματίζει το γρασίδι απλώνεται σχεδόν παντού κι η Κρήτη μοιάζει να ξυπνά από τον καλοκαιρινό λήθαργο.
Θυμάμαι στο σχολείο μαθαίναμε ότι το φθινόπωρο κι ο χειμώνας είναι εποχές που η φύση ξεκουράζεται για να αναγεννηθεί ξανά την άνοιξη.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτός που το έγραψε μάλλον δεν έχει δει ποτέ την Κρήτη το φθινόπωρο.
Ακόμα, υποτίθεται ότι ο χειμώνας είναι μια αδρανής περίοδος, αλλά στην Κρήτη καμιά εποχή δεν είναι πραγματικά αδρανής.
Το φθινόπωρο όταν πέσουν οι πρώτες βροχές, ξαφνικά η φύση μοιάζει να ξυπνά και μέσα σε λίγες μέρες όλα έχουν πρασινίσει ξανά.
Τα φθινοπωρινά αγριολούλουδα εμφανίζονται στην εξοχή, η σκόνη του καλοκαιριού ξεπλένεται κι η καρδιά της Κρήτης χτυπά στο εσωτερικό του νησιού, μακριά από τα παράλια, εκεί που ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος για μισό σχεδόν χρόνο με τους χιλιάδες τουρίστες, ντόπιους και ξένους να κατακλύζουν τις παραλίες.
Από το τέλος του καλοκαιριού είχαν αρχίσει οι γεωργικές δραστηριότητες με τον τρύγο, το άπλωμα και την ξήρανση της σταφίδας, ενώ το φθινόπωρο ακολουθεί το όργωμα και η σπορά των χωραφιών, το πάτημα των σταφυλιών κι η παραγωγή του κρασιού και της ρακής της χρονιάς.
Στο τέλος του φθινοπώρου και κατά τη διάρκεια του χειμώνα πραγματοποιείται το μάζεμα της ελιάς, μια δραστηριότητα που αφορά χιλιάδες κατοίκους της Κρήτης, αγρότες και μη.
Στην Κρήτη όλοι λίγο-πολύ έχουν κάποιες ρίζες ελιές στο χωριό τους, έστω κι αν οι περισσότεροι ζουν πια στις πόλεις.
Είναι σχεδόν αδιανόητο για Κρητικό να αγοράζει το λάδι για το σπίτι του.
Οι περισσότεροι παράγουν μόνοι τους κάποια ποσότητα λαδιού αρκετή για τις ανάγκες της οικογένειας τους, ενώ πολλοί εξασφαλίζουν ένα επιπλέον εισόδημα πουλώντας το λάδι που παράγουν.
– Ελιά με στρωμένα δίχτυα από κάτω της.
Ο καιρός στην Κρήτη το Φθινόπωρο
Τον Οκτώβριο η θάλασσα είναι ακόμα πιο ήρεμη, η θερμοκρασία κυμαίνεται στους 25 βαθμούς περίπου κι οι μέρες είναι ακόμα πιο μικρές. Στις παραλίες υπάρχει ακόμα αρκετός κόσμος κι οι τελευταίοι τουρίστες επισκέπτονται το νησί. Βροχές πέφτουν αλλά όχι συχνά.
Χρώματα του Φθινοπώρου στην Κρήτη
Το γαλάζιο της θάλασσας ποτέ δεν λείπει από την Κρήτη.
Όταν η θάλασσα αγριεύει τα χρώματα θα γίνουν βαθύ μπλε ή ακόμα και γκριζοπράσινο αλλά το γαλάζιο θα επιστρέψει σύντομα μαζί με το χαμόγελο του ήλιου.
Η θάλασσα είναι κυρίαρχη στην Κρήτη, αλλά εξίσου σημαντικά είναι τα βουνά της κι οι μικρές εύφορες πεδιάδες της.
Ας είναι το φθινόπωρο η αιτία να απομακρυνθούμε για λίγο από τη θάλασσα και να στραφούμε στην άγνωστη ενδοχώρα της Κρήτης, στα όμορφα χωριά της όσα διατηρούν τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα ακόμη- με τους αμπελώνες, τους ελαιώνες και την μαγεία της φύσης να τα περιβάλλει.
Ας αφήσουμε τους πολυταξιδεμένους δρόμους κι ας πάρουμε ένα μικρό στενό χωμάτινο δρομάκι με τα πόδια.
Ας περπατήσουμε στους αγρούς κι ας ανακαλύψουμε ξανά πόσο όμορφο είναι το γρασίδι που καλύπτει το αφράτο χώμα που υποχωρεί κάτω από το βάρος των βημάτων μας, το ασημένιο χρώμα στα φύλλα της ελιάς, το κίτρινο, το χρυσαφί και το κόκκινο στα φύλλα του αμπελιού που μαραίνονται και σε λίγο θα πέσουν.
Ελιές με αμπέλια συνυπάρχουν αιώνες στην Κρήτη κι είναι ένα πάντρεμα αρμονικό. Εκεί που τελειώνει το κίτρινο του αμπελιού, αρχίζει το ασημοπράσινο της ελιάς. Όταν τελειώνει η δουλειά στα αμπέλια, αρχίζει η δουλειά στους ελαιώνες. Αιώνιοι ρυθμοί που επαναλαμβάνονται αδιάλειπτα, δημιουργούν και συντηρούν τη ζωή.
Το φθινόπωρο ακόμα κι η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική κι αποκτά κρυστάλλινη διαύγεια τις ηλιόλουστες μέρες που ακολουθούν μετά από τις βροχές. Χάνεται η αχλή της καλοκαιρινής ζέστης και τα μακρινά βουνά φαίνονται σαν να είναι δίπλα και κάθε τους λεπτομέρεια διαγράφεται πεντακάθαρα. Η φύση ξεπλένεται από τη σκόνη και τα χρώματα λάμπουν ολοζώντανα.
Ο ουρανός είναι όμορφος το φθινόπωρο. ’λλοτε τα σύννεφα δημιουργούν δραματικές εικόνες κι άλλοτε το βαθύ γαλάζιο του φθινοπωρινού ουρανού κυριαρχεί χωρίς να διακόπτεται από το παραμικρό συννεφάκι.
Τα βουνά πάντα δεσπόζουν στο βάθος του ορίζοντα και το χιόνι ασπρίζει στις κορφές τους. Βουνά υπάρχουν παντού στην Κρήτη, δεν μπορεί να φανταστεί κανείς την Κρήτη χωρίς αυτά. Η παρουσία τους είναι φιλική κι η Κρητική ψυχή ταυτίζεται μ’ αυτά. Υπάρχει άραγε έστω κι ένας Κρητικός που θα μπορούσε να φανταστεί την Κρήτη χωρίς τα βουνά της;
Κοντά στα βουνά η βλάστηση αλλάζει, γίνεται πιο άγρια και πιο επιβλητική. Δεν κυριαρχεί πια η ελιά και τα αμπέλια αλλά οι βελανιδιές, οι πρίνοι, τα κυπαρίσσια, οι καστανιές και τα πλατάνια, αυτοί οι υπέροχοι γίγαντες που ζουν κοντά στο νερό, σαν να προσπαθούν να ξεδιψάσουν μια δίψα άσβεστη. Τα φύλλα των πλατανιών τώρα το φθινόπωρο παίρνουν όλες τις αποχρώσεις του χρυσού και του κόκκινου και δημιουργούν παραμυθένιες εικόνες.
Δεν χορταίνει το μάτι την ομορφιά αυτή κι οι λέξεις δεν είναι ποτέ αρκετές. Το δάκτυλο πατά το κουμπί στη φωτογραφική μηχανή αποτυπώνοντας τυχαίες στιγμές μαγείας.
Η ευγνωμοσύνη είναι διπλή: πρώτα για την ομορφιά τριγύρω και μετά, για την επίγνωση πως οι στιγμές αυτές είναι ανεξάντλητες και πάντα θα υπάρχουν αρκεί να τις αναζητήσω.
Αρθρο: Γιάννης Σαματάς
