«Ο ναυτικός δεν κοιμάται σπίτι του μετά το δωδεκάωρο, ούτε πληρώνεται 12 μήνες το χρόνο.
Ζει( ; ) τρώει, κοιμάται ψυχαγωγείται(σοκιν) κι εργάζεται, μέσα σε 350 μέτρα το πολύ λαμαρίνας…
Όσοι βιαστούν να μού πουν για καλοπέραση των ποσταλιων, ας ρωτήσουν ένα ναύτη ένα μηχανοδηγό ένα θαλαμηπόλο έναν πλοίαρχο, πόσες ώρες δουλεύουν, πόσο χρόνο και με πόσους ακόμα μαζί κοιμούνται σε μία καμπίνα 2,5 μέτρα, που ο ένας ξυπνάει τον άλλο όταν αλλάζει ή βάρδεια, τί περίθαλψη έχουν αν τραυματιστούν ή αρρωστησουν στη μέση τού Ωκεανού, τί απομαχικά πληρώνουν και τί σκατά σύνταξη παίρνουν μετά από 35 χρόνια πραγματικής θαλάσσιας υπηρεσίας όπου στέγασαν τη ζωή τους μέσα στα κύματα.
Όποιος θέλει ας απαντήσει αφού πρώτα δει όλες τις γιορτές και τις φωτογραφίες για το στόλισμα τού δένδρου στις πόλεις με τα φωτισμένα λαμπακια και μού δείξει και τον ναυτικό, σ’ ένα μηχανοστάσιο στον Βόρειο Ατλαντικό με 11 μποφωρ.
Και για να τελειώσουμε ζητά το κράτος ίση μεταχείριση, αυτών που δουλεύουν πάνω στο έδαφος, στα όρια τής επικράτειας και όχι στις θάλασσες τού κόσμου».
Κείμενο: Συντρόφου και φίλου που εργάζεται ως ναυτικός.
