Του Αντώνη Κουκλινού.
Το κάθε φύλλο μες τη γης, γίνεται ένα σώμα,
γι αυτό ναι το Φθινόπωρο, έρωτας του Χειμώνα..!
Μ’ αρέσει το Φθινόπωρο….
Είναι η εποχή για τους ευαίσθητους, τους μοναχικούς, ονειροπόλους αθρώπους.
Ειδικά στα πρωτοβρόχια, είναι μαγικός αυτός ο κόσμος.
Κλείνω τα μάθια μου στη βροχή.
Γροικώ τσι ψιχάλες να πέφτουνε μνιά, μνιά, στα φύλλα τση κρεβατίνας, σάμε να φτάξουνε στο διψασμένο χώμα.
Εμύρισε πάλι ογρασά, οι σπουργίτες ξετινάσουνε τα φτερά ντως κι ο κάτης αγλακά να ραφώξει μέσα στο σπίτι.
Το φιλί τση ζωής παίρνει κάθε σπόρος, κάθε ριζάλι ήρθενε η ώρα να ξυπνήσει από το λήθαργο και να ξαναζωντανέψει.
Τα μελιτακάκια αγλακούνε να χωθούνε στσι τρύπες τονε, αφου έχουνε μπαζώσει γύρου, γύρου, τσι φωλιές τονε, να μη περάσει το νερό.
Μα και η ώρα του χοχλιού… να σαλέψει να ξεκορνιάσει μια σταλιά.
Φθινοπώργιασε επιτέλους.
Η φύση αλλάζει σιγά σιγά να ετοιμαστεί για τσι κρυγιώτες.
Οι καμινάδες θα ντακάρουνε πάλι να καπνίζουνε και σε κάθε αυλή τα κουτσουράκια ομορφοχτισμένα έτοιμα να ζεστάνουνε τσι αποσπερίδες μας.
Ο καιρός τω μερακλήδω…καρύδια, αμύγδαλα, ρόγδια, κυδώνια, κάστανα σταφίδες, κουνάλια…
Τα καζάνια με τσι λουλάδες βγάνουνε τη ρακή τση χρονιάς και τα καφενεδάκια έτοιμα να τη ξοδιάσουνε με οφτές πατάτες στη ξυλόσομπα.
Τα φύλλα πέφτοντας στο χώμα, ξεγυμνώνουνε τα κλαδιά, για τον ερχομό του Χειμώνα.
Ο Σεπτέμβρης, στα ύστερά ντου εδά μπλιό, επόβγαλε τσι κάψες και δροσουλιάζει τσι νύχτες μας.
Αρέσει μου να στέκω στη μ-πόρτα να ρεμβάζω και να ταξιδεύγω μέσα στο γκρίζο του ορίζοντα.
Η καταχνιά τσι ταχινές μου αλλάζει τη διάθεση…
Η εποχή που αποζητώ κι εγώ την αμοναξά μου.
Να σκεφτώ, να γράψω, να ανεμαζωχτώ μνιά σταλιά, μέσα μου.
Σε λίγες μέρες τα καζάνια θα πάρουνε φωθιά και η νέα σοδειά τση ρακής θα μπεί στα βαρέλια.
Ξύλα στη φωθιά και πυρόμαχο στη κρυγιώτη για καλή παρέα, να πάνε όξω τα φαρμάκια.
Η ζωή είναι λίγη αγαπητοί μου φίλοι…
Άντε…την υγειά μας να’ χομε και ούλα σάζουνε…
Φθινόπωρο καλώς μας ήρθες…κουκλινός αντώνης.
