Μιά φορά και ένα καιρό ήταν ένα παλιό αυτοκινητάκι και μια φραγκοσυκιά που ζούσαν σε ένα χωριό του Αμαριου.
Παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου δίπλα στην νεαρή φραγκοσυκιά , επί χρόνια δεν μιλούσαν το ένα στο άλλο μέχρι που μιά μέρα η φραγκοσυκιά αποφάσισε να μιλήσει.
– Τι θα έλεγες καλό μου αυτοκινητάκι να στηριχτώ λίγο πάνω σου τώρα που έχω γεράσει;
-Το ρωτάς ; Και δεν στηρίζεσαι, απάντησε το συμπαθητικό αλλα γερασμένο αυτοκινητάκι.
Από τότε η φιλία τους μεγάλωσε μέχρι που μια ήμερα πέρασε ο παλιατζής.
– Προκειμένου να σαπίσεις εδώ ,δεν έρχεσαι να σε πάρω για παλιοσίδερα ; ρώτησε ο παλιατζής το αυτοκινητάκι.
– Δεν πάω πουθενά , δεν πρόκειται να φύγω ποτέ απο δω , τον φιλο μου δεν τον εγκαταλείπω , εδώ θα πεθάνουμε παρέα και οι δυο. Τόσα χρόνια η φραγκοσυκιά με προφυλασε από τη βροχή και το κρύο , τώρα θα μείνω κι εγώ εδώ αποκούμπι για όσο καιρό θα με χρειαστεί.
Βλέποντας την επιμονή του ο παλιατζής τους λυπήθηκε και αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής .
-Στο καλό , στο καλό και να μην ξανάρθεις! Φώναξαν και οι δυο φίλοι μαζί αποφασισμένοι να μην χωρίσουν ποτέ. Έτσι παρά τα γηρατειά , από τότε περνάνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Αν και δεν είμαι παραμυθάς , φαίνεται πως κάτι κατάφερα…
