(του Αντώνη Κουκλινού).
Άλλη μνιά λέξη ιερή κ’ αυτή, σα τζη μητέρας,
δίπλα σε κάθε γέννημα, είναι κ’ ένας πατέρας.
Άντρας απου θα γεννηθεί κ’ απου το σπίτι φεύγει,
σα παντρευτεί το ταίρι ντου, πατέρας ξετελεύγει.
Κια ‘ντού χει χρόνους ο Θεός, γραμμένους να τσι ζήσει,
εγγόνια και δισέγγονα, παππούς θα καζαντήσει.
Να χεις παιδιά και στη ζωή, να χάσουν τη μητέρα,
εκειά σε θέλω να σταθείς, στο ύψος του πατέρα.
Γυναίκα που το ν’ έχασε και στείρεψε η βρύση,
η κάθε μέρα γολγοθάς, πατέρας, να τα ζήση.
Κ’ εκείνοι που μονιάζουνε, με έρωντα μεγάλο,
και ξαφνικά χωρίζουνε, δε θένε ο γις το ν’ άλλο,
Στη μέση να μη βάνουνε, κοπέλια, τ’ αδικούνε,
έχουν ευθύνες και οι δυό και να τσι μοιραστούνε.
Τσ’ ευθύνες σου, απ’ τη ν’ αρχή, να τσι αναλαμβάνεις,
κ’ άμα δε ν’ είσαι άξιος, κοπέλια να μη κάνεις.
Άθρωπος που δε σέβεται, και δεν υπολογίζει,
καλιά πατέρας μη γενεί και μάνα, αδε ντ’ αξίζει.
Παρόλα αυτά χρόνια πολλά, θα πω γ’ αυτή τη μέρα,
σε κάθε άθρωπο σωστό, κάθε καλό πατέρα.
Μα και σ’ αυτούς που φύγανε, στη μνήμη μας θα ζούνε,
μ’ ένα κερί στην εκκλησά, πρέπει να τους τιμούμε …κουκλινός
Υ.Γ η φωτογραφία τυχαια επιλογη απο το διαδικτυο.
